Mortefheim, Rozdział 1. - Arkavia

 Cieszę się, że prolog się spodobał. Napisałem pierwszy rozdział, więc zapraszam do czytania!

Będę wdzięczny za komentarze. C:

Tym razem przybliżę Wam, jaka sytuacja panuje w Shinsekai, Nowym Świecie ocalałych Ludzi, a dokładniej kobiet.

Życzę miłej lektury.

____________________________________________________ 

Arkavia

Chłodny powiew wiatru. Czuję go. Zimno rozchodzi się po całych policzkach. Ach... Westchnienie wydostaje się z moich ust. Cudowne uczucie. Kiedy Słońce grzeje tak mocno, wiatr jest najlepszy. Uspokaja duszę i ciało oraz dostarcza niezwykłej przyjemności w postaci orzeźwienia. 

Nawet jeśli jest sztuczny.

- Heeej~! Levi~!

Na dźwięk znajomego głosu otworzyłam oczy i spojrzałam na zdyszaną Ayę, która najwidoczniej miała do mnie jakąś sprawę. Musiała biec odkąd mnie zobaczyła. Teraz potrzebowała chwili na złapanie oddechu. 

- Jeny, Levi, czemu znowu na mnie nie czekałaś?

Uwiesiła mi się na ramieniu z wydętymi policzkami i grymasem niezadowolenia na twarzy, po czym zaczęła się ocierać o moją szyję. 

- Wybacz, proszę! - Uśmiechnęłam się łobuzersko. - Niestety miałam parę rzeczy do zrobienia i nie mogłam. – Przejechałam czule palcami po jej policzku i chwyciłam podbródek przysuwając jej twarz bliżej, po czym wyszeptałam jej do ucha - Raczej nie chcesz wiedzieć dlaczego. - Z uśmiechem przygryzłam jej ucho.

Aya odskoczyła jak oparzona i rozejrzała się po bokach. Po chwili znów wtuliła się we mnie i wyszeptała ledwo słyszalnie. 

- Wiem, że jesteś zajęta, ale mogłabyś mi poświęcać więcej czasu.

- Przecież właśnie ci go poświęcam. - Przejechałam palcem po jej karku, powoli tak, aby dreszcz był jak najdłuższy. - Nie podoba ci się? - Oplotłam ręce wokół jej talii i spojrzałam jej w oczy z uśmiechem od ucha do ucha. 

- N-nie! Po prostu... - Znów rozejrzała się po bokach. - Ktoś... mógł nas zobaczyć... 

Ze ściszonym głosem mocniej zacisnęła dłonie na mojej koszuli. Podniosła głowę tak, że teraz patrzyłyśmy sobie w oczy. Zostałyśmy w bezruchu. Ja byłam spokojna i opanowana, oddychałam płytko. Przysunęłam się bliżej do Ayi i pochyliłam się jednocześnie lekko muskając jej szyję. Usłyszałam cichy, stłumiony jęk. Zaśmiałam się lekko z satysfakcją i lekko posunęłam ją do pobliskiego drzewa. Oparta plecami o pień odchyliła głowę w tył i mocno ścisnęła mój kołnierzyk za szyją.

- L-Levi...

Jej głos był taki słodki. Odbijał się echem w mojej głowie wraz z najpiękniejszym wyobrażeniem niej o poranku. 

Tak. Cały czas myślałam tylko o niej. Wszystko inne było kłamstwem. Każdy udawał, grał i oszukiwał innego człowieka. Jak byłam mała, wierzyłam w ludzi. Starałam się we wszystkim znaleźć dobrą, drugą stronę medalu. Do tej pory wierzę, że druga strona medalu istnieje. Tylko, co z tego? Doświadczam tej pierwszej, zakłamanej i podkoloryzowanej. Widzę tylko tą jedną. Ze świadomością istnienia drugiej strony już nie próbuję jej nigdzie szukać. Jeśli dane będzie mi ją zobaczyć, to tylko u niej. Ona nigdy nie kłamała. Zawsze mówiła prawdę, nawet tą najboleśniejszą, i zawsze była sobą. Dziewczyną, z którą byłam odkąd pamiętam. Jako małe dzieciąteczka każdą wolną chwilę ze sobą spędzałyśmy. Jednak gdzie?

Dokładnie. Moje wspomnienia są  zamglone. Nie pamiętam praktycznie nic sprzed mojej pierwszej lekcji w szkole. Po prostu obudziłam się zaspana. Leżałam na ławce. Byłam w środku zajęć lekcyjnych dla około Drugiej Klasy Szkolnictwa Ziemskiego. W klasie były same dziewczyny. 

Przez następny czas mając mętlik w głowie rozejrzałam się po najbliższej okolicy. Same dziewczyny. 

Teraz już wiem, co się stało. Kilka wieków temu naukowiec zwany Albertem Landrulerem zapoczątkował zmianę ludzkości. W Szkole opisują go jako psychopatycznego mężczyznę. W swoich czasach był jednym z najwybitniejszych naukowców, jednak miał problemy psychiczne. Pewnego razu między nim a jego żoną doszło do poważnej kłótni. Aby wyładować złość Albert chciał stworzyć coś, co da mężczyznie władzę. 

I niestety, udało mu się to. 

Był to Wirus X. Każdy, kto miał jakąkolwiek styczność z nim, z czasem przemieniał się w istną bestię. Ich ciała mutowały. Zyskiwały umiejętności, które dla zwykłego człowieka są nie do wyobrażenia i tracili panowanie nad swoim umysłem. Skakali na dziesięć metrów w górę, mogli samodzielnie podnieść samochód albo zmienić się w cokolwiek i przejąć zdolności od tej osoby. X reagował jednak tylko na mężczyzn. Kobietę drażnił i zazwyczaj wywoływał reakcję alergiczną prowadzącą w każdym przypadku do śmierci. X rozprzestrzenił się bardzo szybko i po miesiącu już cały świat był skażony.  

Ponoć wtedy pojawiła się żona Alberta. Okazało się, że jest odporna na wirusa. Z jej krwi zostały pobrane przeciwciała, a następnie z nich zrobiono antidotum. Podano każdej pozostałej przy życiu kobiecie i po paru dniach udało im się zorganizować małą armię. Zabiły jak najwięcej bestii i skryły się pod ziemią. Po dwóch latach pracy skończyły całą sieć podziemnych miast, odbiły nawet niektóre na Powierzchni. Wszystko było otoczone grubymi murami i pokryte kopułą, która była cała zrobiona z  metalu. W tamtym miejscu było zawsze ciemno. Kobiety same nie mogły się rozmnażać, nie miały już zapasów pożywienia. Zostały im tylko technologia i ciemność. Wtedy pojawiła się druga legendarna kobieta. Lara Rias Bartol, która dołączyła do Katariny Chase, żony Alberta, zaczęła rządzić nowym "państwem". Dzięki niej w całej sieci "miast", obecnie zwanej Shinsekai, wystąpił podział administracyjny, kobiety zaczęły uprawiać ziemię, zawirusowane powietrze zostało zamienione na świeże, a kobiety znalazły sposób na rozmnażanie.  Ponadto znaleziono złoża nieznanego materiały, z którego później zrobiły nową kopułę. Była ona przeźroczysta, dzięki czemu przepuszczała promienie słoneczne do środka, i bardzo twarda. Bestie z zewnątrz nie mogły jej przebić.

A przynajmniej tak uczą w Szkole. 

▌│█║▌║▌║║▌║▌║█│▌

Z chwilowego zamyślenia wyrwał mnie cichy jęk Ayi.

Dopiero zaczęłam się z nią bawić, a ta już ma czerwone uszy i cała się trzęsie z podniecenia. Podniosłam głowę i polizałam jej usta. Złapałam jej twarz w obie ręce i wyszeptałam najciszej jak mogłam, specjalnie, żeby to zostało tylko dla niej.

- Jeśli nie chcesz, mogę przestać. 

Z diabolicznym uśmieszkiem oblizałam wargi i czekałam na jej odpowiedź.

Słyszałam jak serce zaczynało jej bić coraz mocniej, jak wstrzymała swój oddech, jak jej twarz zaczynała przypominać pomidora i jak się trzęsła. 

- J-ja... chcę... żebyś... - Wydusiła z siebie i na chwilę stanęła. Spojrzała mi w oczy i ponownie otworzyła usta.  - Żebyś... mi--------

- Yo! Co tam romansujecie z samego rana? - Killi klepnęła mnie w plecy i poleciałam na Ayę.

- Ah---!

Wraz z jękiem Ayi wylądowałam twarzą w jej piersiach. Wykorzystując okazję ścisnęłam je.

- L-levi! Przestań~!

- Chcesz dołączyć, Killi? - Spojrzałam przez ramię na lekko zakłopotaną koleżankę, ale nie zdążyłam dostać odpowiedzi. 

PUK!!!

Poczułam, jak coś uderza mnie w głowę i w jednej chwili wylądowałam na ziemi.

- Seks i wszelkie działania erotyczne na terenie szkoły są zakazane!!

- Aa... To ty Mimi, czemu bijesz ludzi z samego rana. - Pocierając guza wstałam i uwiesiłam się na ramieniu Mimi. - Powinnaś bardziej wyluzować... O wiem! Może tym razem zabawisz się ze mną? - Złapałem jej dłonie i przystawiłam do moich piersi tak, żeby Mimi poczuła ich miękkość. W końcu mam idealne ciało, a moje piersi są najwspanialszym okazem sztuki.

- P-p-p-p-podziękuję!! - Pospiesznie wycofała ręce za siebie i zaczęła się cofać.

-Cooo~? Mimi, nie bądź taka~.

-Nie interesują mnie takie rzeczy! - Przyśpieszyła kroku, ale ja nie zamierzałam dać jej spokoju. Poszłam za nią.

-Nie wierzę! To tak w ogóle można?

-Co---?… - Na chwilę się zacięła, ale po chwili odzyskała swą cnotliwą gadkę. - Jak widać można! - Zadarła podbródek do góry i z całą czerwoną twarzą uciekła w stronę Szkoły.

Po chwili Aya i Killi mnie dogoniły. 

-Levi, ile razy ci mówiłam, żebyś takich rzeczy nie robiła na widoku! - Killi posłała mi zrezygnowane spojrzenie.

-Wybacz, wybacz, kochaniutka. - Poprawiłam torbę na ramieniu. - Idziemy na ten sprawdzian?

-Raz kozie śmierć! - Aya poszła pierwsza.

-Jasne, dogońmy ją. - Killi pociągnęła mnie za rękę i po chwili wszystkie trzy wkroczyłyśmy na teren Szkoły.

 ▌│█║▌║▌║║▌║▌║█│▌

Chodzę do 8. Klasy Szkolnictwa Ziemskiego im. Arkavii, potocznie zwaną Szkołą Arkavii. Arkavia była założycielką pierwszej Szkoły. Powstała ona właśnie w tym mieście, a na cześć wspaniałej kobiety budynek jak i miasto zyskały jej imię. Właśnie kończę 4. sekcję, więc dzisiaj zdaję do 9. Klasy. 

Do Klasy 10. włącznie ma się status "cywila". Każdy musi zdać przynajmniej te dziesięć klas. Od 11. staje się "żołnierzem", od 13. "inteligencją", od 15. zaczyna się studiować Magię. Nikt poza osobami o statusie "czarodzieja" nie mają o niej najmniejszego pojęcia. Jeśli zdasz do 20. Klasy zostajesz Palladynem. Od tego momentu możesz dopiero ubiegać się o ważną pozycję w społeczeństwie. 

Zamierzam stać się Palladynem, a wtedy na pewno dowiem się o swojej przeszłości. Poznam prawdę. 

Szczerze powiedziawszy jestem mądra. Jak i piękna, nie pomyl mnie z boginią. 

Żart.

Test był dla mnie banalny. Wszystko napisałam w jakieś 10 minut, więc oddałam kartkę i resztę dnia się obijałam. Najpierw pochodziłam po niezliczonych zaułkach Arkavii. Jest to jedno z sześciu miast położonych na Powierzchni. Słynie głównie jako ośrodek kształcenia młodzieży i druga co do wielkości baza wojskowa. Władzę sprawuje Arkavia Lorina, a dowódcą wojska jest Arkavia Emilia. Lorina jest starszą siostrą, więc odziedziczyła miasto po swoich przodkach, a Emilia od dziecka pałała miłością do walki, więc te dwie sprawują zgodne rządy. 

Większość ulic jest ciasna i ciemna. Pojazdy jeżdżą tylko po kilku głównych drogach, a reszta jest dostępna tylko dla Ludzi. 

Znudzona monotonnymi ścianami budynków w dzielnicy handlowej udałam się w końcu do mojego pokoju w Akademiku. Nie mam rodziców i ich nie pamiętam. Mimo to w dokumentach widnieje nazwisko "Lutrio". Tak więc, stanęłam przed drzwiami z plakietką "Lutrio Levi". Nie był to mój dom. Zmieniałam go zawsze, kiedy przechodziłam do następnej klasy. Jestem na utrzymaniu miasta. To ono dofinansowuje mieszkania, posiłki i ubrania dla osób mieszkających w Akademikach. 

Po jakimś czasie w końcu weszłam do środka. Zamknęłam za sobą drzwi. Przede mną było około trzydzieści metrów kwadratowych podłogi. Jakieś dziesięć zajmowała łazienka z wanną i osobną kabiną prysznicową, pełny luksus, ale jaka ciasnota. Reszta to krótki korytarz, w którym walają się moje buty oraz stoi duże lustro, i sypialnia. Jednoosobowe łóżko, komoda, niewielka szafa, stolik i dwa krzesła. W pośpiechu zrzuciłam buty i skoczyłam na łóżko. Odbiłam się miękko parę pary, a potem leżałam w kompletnym bezruchu. Wgapiałam się w zielonkawy sufit, który bez zapalonego światła przybierał barwy szarości. Przewróciłam się na bok i spojrzałam w okno. Za nim rozciągał się widok na prywatny skwerek dla uczniów. Podniosłam głowę, aby lepiej przyjrzeć się otoczeniu. 

Skwerek jak to skwerek. Zasadzono tam różnego rodzaju drzewa, krzewy, kwiaty. Między zielonymi wyspami biegły betonowe ścieżki. Szara i różowa kostka były ułożone w miniaturowe kwiatki. Na samym środku był plac, dookoła otoczony krzewami czerwonych i białych róż. Zbiegały się tutaj cztery dróżki, każdy z innej strony świata. Znajdowały się tam także cztery ławki. Na jednej z nich jakieś dwie dziewczyny flirtowały ze sobą. Speszyłam się na ten widok. Możecie sobie myśleć co chcecie. To prawda, że wcześniej robiłam to samo z Ayą, ale to była tylko zabawa. Te dwie tam - były poważne. 

Nie rozumiem zamiłowania inną płcią. Co prawda, nigdy nie widziałam na oczy żadnego mężczyzny, nie licząc tego z książek. Mimo tego, od razu poczułam, że mężczyzna jest nieodłączną częścią kobiety. Jego szerokie ramiona od razu przypomniały mi, jak kiedyś ona mnie trzymała. Czułam się wtedy bezpieczna i wiedziałam, że tej osobie mogę powierzyć życie. Miała ona jednak szczupłą figurę. Nikt nigdy by nie pomyślał, że w tych ramionach można się chociażby zmieścić. Ramiona mężczyzny jednak od razu przywodziły na myśl bezpieczeństwo. "Chciałabym, aby ktoś mnie tak mocno objął..." - zawsze wyobrażałam sobie to ciepło płynące od drugiej osoby. 

Na widok tych wielkich dłoni od razu zastanawiałam się, jak to jest czuć na sobie tak rozległy, szorstki i twardy dotyk. "Na pewno strasznie." Mimo tego, w pewnym stopniu ten strach mnie ekscytował. Sprawić by ktoś drżał jedynie przez dotyk? Na pewno świadczy o sile. 

I jeszcze wiele innych rzeczy. Po prostu wydawało mi się, że ludzie powinni rozmnażać się właśnie przez kontakt z drugą płcią. 

Nie wiem, jak teraz się rozmnażamy. Po prostu kobieta składa wniosek, że chciałaby się zająć dzieckiem. Po jakimś czasie je dostaje.  Tak to działa i nikt nie zagłębia się dalej. Chodzi plotka, że jeśli ktoś węszy - zostaje sprzątnięty i wysłany za Mury, a całemu miastu wymazują pamięć o tej osobie.

Jakie straszne!

Sądzę, że to wszystko są brednie. Nie jest możliwym, by wymazać pamięć całemu miastu w taki sposób, aby nikt nie zauważył.  

Przynajmniej nie za pomocą technologii. 

Tutaj wkracza Magia. Tylko osoby z rangę czarodzieja wiedzą cokolwiek o Magii. Reszta osób zna tylko słowo. 

Na razie mam status cywila. Zamierzam to jednak zmienić. Zostanę Palladynem. Dowiem się wszystkiego. To mój cel. 

Przeniosłam wzrok z flirtujących dziewczyn na wieczorne niebo. Słońce właśnie zachodziło, a chmury przybierały odcienie czerwieni. Wyciągnęłam rękę w stronę Słońca. Było tak wielkie... Wydawało się, że jest na wyciągnięcie ręki, jednak dla mnie o było niemożliwe. 

Zacisnęłam dłoń z grymasem na twarzy i szybko przyciągnęłam do siebie. Speszona widokiem czerwieni zasunęłam żaluzje i przewróciłam się na drugi bok. Nie lubię czerwieni.

Kojarzy mi się ona z ogniem. A bez niej nie ucieknę przed płomieniami.

Mimowolnie uroniłam łzę na to wspomnienie. Sięgnęłam do komody i z ukrytego, drugiego dna szuflady wyjęłam kamyk. Ten sam, który dostałem od niej. Moja jedyna pamiątka.

Ścisnęłam go mocno w obu dłoniach i przyciągnęłam do klatki piersiowej. Poczułam emanujące z niego ciepło. W jednej chwili ciemny pokój wypełnił się kolorami. Zamknęłam na chwilę oczy i wzięłam głęboki wdech. Kiedy je otworzyłam przeniosłam wzrok na kamień. 

Jego gładka ciemna powierzchnia zafalowała i zaczęła mienić się każdym kolorem. Uśmiechnęłam się i dałam ponieść za kamieniem. 

Dziesięć minut.

Tyle mogłam błądzić po wszechświecie.